Pierwszy trymestr mojej ciąży

Pierwszy trymestr ciąży trwa od pierwszego dnia ostatniej miesiączki do końca (i tutaj źródła mogą podawać dwie różne informacje) 12 lub 14 tygodnia. Jest to czas, jak już wręcz legenda głosi, w którym przeróżne dolegliwości dotykają przyszłe mamy najmocniej. W tym czasie również - i to już druga, mniej dobra strona medalu - okaże się, czy ciąża przetrwa i czy nie wydarzy się nic, na co przyszłe mamy często nie mają wpływu. Nie bójmy się o tym mówić, choć jest to sprawa bolesna - poronienia w pierwszym trymestrze ciąży zdarzają się bardzo często nie dlatego, że ciężarna zrobiła coś źle. Po prostu organizm postanawia zakończyć życie zarodka, który był zbyt słaby. W tym czasie, moim zdaniem, nie ma co kusić losu. Mimo, iż gołym okiem ciąży nie widać, niekiedy kobiety też nie od razu rozpoznają u siebie ten piękny stan, trzeba dbać o siebie aż nadto, żeby w razie czego nie mieć wyrzutów sumienia i żalu do samej siebie, że postąpiło się w którymś momencie niewłaściwie. 

Ale wróćmy do sedna sprawy, czyli jak u mnie wyglądały pierwsze trzy miesiące pod względem tych wszystkich książkowych dolegliwości i samopoczucia. Niestety trafiłam do grona tych mam, które muszą borykać się z wieloma przygodami, których niestety przewidzieć nie można. Nie w mojej gestii leży straszenie tutaj kogokolwiek, zatem nie chcę się wdrażać w szczegóły, ale ten czas musiałam głównie przeleżeć, odpoczywać i unikać stresu. Maleństwo poza wszelkimi przeciwnościami, które los rzucał pod nogi rozwijało się modelowo. Ja przez półtora miesiąca cieszyłam się i tym samym chyba zapeszyłam, że ciążowe dolegliwości mi nie straszne, bo jak grom z jasnego nieba spadły na mnie mdłości. Do południa było wszystko w porządku - apetyt dopisywał, jednak maraton zaczynał się później. Co prawda wymioty pojawiły się tylko jeden raz - w 11 tygodniu, ale mdłości skutecznie potrafiły wymęczyć, przez co waga stała w miejscu, zatem w tym czasie nie przybrałam nic a nic. Kolejna rzecz to oczywiście początek ciągłych spacerów do toalety, no niestety brzuszek płaski, ale w środku wiele się dzieje, a pęcherz skutecznie nam o tym przypomina. 

Strasznie drażniły mnie niektóre zapachy - w szczególności perfum męskich, ale tych moich również w tym czasie używać nie mogłam. O dziwo mięso czy ryby mi nie przeszkadzały, ale potrafiłam się skrzywić na zapach bułki tartej. Cóż, ile ciąż, tyle różnych dziwactw :). Niektóre z nich wywoływały bóle głowy, ale nie tylko zapachy miały na to wpływ. Przed ciążą standardem były u mnie migreny. Miałam cichą nadzieję, że na te 9 miesięcy zapomnę, co to w ogóle oznacza, ale myliłam się - i to bardzo. Ból głowy od początku dopada a to przez jakiś zapach, a to przez zmieniające się ciśnienie, a to przez pogodę... Niekiedy bóle są tak silne, że nic, tylko leżenie z zamkniętymi oczami w ciemnym, cichym pomieszczeniu. 

Jeśli chodzi o figurę, od 8 tygodnia przestałam nosić ciasne rurki i przerzuciłam się na sukienki, jeśli już gdzieś musiałam się wybrać. W domu oczywiście luz i wygoda, bez zbędnego ściskania się. Oczekiwany brzuszek pojawił się w ok. 10 tygodniu, jednak głównie powiększał się pod wpływem posiłków - rano po przebudzeniu pozostawał płaski. 

Szczerze mówiąc, poza tymi kilkoma niedogodnościami nic więcej mnie nie dotknęło, zatem ten czas chociaż pod tym względem był dla mnie łaskawy. Dajcie znać, jak u Was przebiegały pierwsze trzy miesiące i jak je wspominacie.